ΡΑΦΑΕΛΑ ΤΣΟΥΛΑ
Αν τα όνειρα είχαν φτερούγες,
δε θα έχανα την αθωότητά μου τόσο νωρίς.
Δε θα πέθαινε η ελπίδα μου ποτέ.
Δε θα ζούσα χωρίς ελπίδα.
Αν τα όνειρα είχαν φτερούγες χρωματιστές,
θα ήταν όνειρα γεμάτα πεταλούδες.
Πόσο όμορφες είναι οι πεταλούδες!
Και να φανταστείς... κάποτε ήταν σκουλήκια κι αυτές!
Έχουν ελπίδα ακόμα και τα σκουλήκια....
Έλυσε τις χοντρές πλεξούδες της, αφήνοντας ελεύθερα τα μαλλιά της. Όπως έσκυψε για να πιει νερό και να ξεδιψάσει είδε το είδωλό της μέσα στο νερό. Τα ξέπλεκα μαλλιά της κυμάτιζαν ανάλαφρα από το βουνίσιο φθινοπωρινό αεράκι και το πρόσωπό της, όπως τρεμόπαιζε μέσα στο καθάριο νερό του Αώου, έμοιαζε να χορεύει. Ένα πρόσωπο που χόρευε! Τι όμορφη εικόνα! Ποτέ δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Το είδωλό της δεν είχε το θυμό που όλοι διέκριναν στα μάτια και τα χείλη της. Ο χορευτικός κυματισμός του νερού την έκανε να φαίνεται χαρούμενη.
Χαμογέλασε κι άλλο, για να διώξει εντελώς και το τελευταίο ίχνος θυμού από τα σκοτεινιασμένα μάτια της και φόβου από τα σφιγμένα χείλη της. Ήταν πολύ όμορφη αυτή η εικόνα της. Άνοιξε τα χέρια της και πατώντας ανάλαφρα πάνω στη δροσερή χλόη, ένιωσε να απελευθερώνεται το σώμα της από το μαράγκιασμα της συστολής, της θλίψης, του φόβου και του θυμού που άλλοτε ένιωθε. Απελευθέρωσε το πνεύμα της και το άφησε να πετάξει μέχρι τους ουρανούς, όπου συνάντησε τον Αλμπέρτο και του χάιδεψε με αγάπη τα μαλλιά. Εκεί, εκείνη τη στιγμή, απελευθερώθηκε και η μήτρα της από μένα και ήρθα στη ζωή γλιστρώντας απαλά πάνω στο πράσινο γρασίδι, ανάμεσα στα φλαμίγκο, σε μια στιγμή απόλυτης ευτυχίας της μητέρας μου. Μία ήταν η ευτυχισμένη στιγμή της μάνας μου κι αυτή διάλεξα να γεννηθώ. Εκεί, στο ρουπακιά, κάτω από τις βελανιδιές...
ΣΜΑΡΑΓΔΗ ΚΟΥΜΕΝΤΑΚΗ
0 σχόλια: