Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ ΚΕΝΟΥ Μιχάλης Φαρσάρης


Εχω την αίσθηση ότι κάτει έχω χάσει τελευταία. Ενα αίθημα απώλειας, και αδυνατώ να συνειδητοποιήσω την αιτία.
Παράλληλα μία αίσθηση κενού κυριαρχεί το είναι μου και υποτάσσει τα συναισθήματά μου σε απόλυτη παράλυση. Αναρωτιέμαι ποιος είναι ο ενδεδειγμένος να ανατρέξω, προκειμένου να σταματήσει την κάθοδο.
Εχω την πεποίθηση ότι αφού είμαι το υποκείμενο των επιλογών μου, θα πρέπει να υποστώ και τις συνέπειες. Ομως είναι ακριβώς έτσι; Πάντα θα πρέπει να αντιμετωπίζω τον καθρέφτη και πάντοτε να αισθάνομαι όλο και περισσότερη λύπη για το είδωλο απέναντί μου. Πόσο πόνο πια θα πρέπει να ανεχθώ. Πόση ντροπή! Αφού σκέφτομαι ναβουτήξω περισσότερο μέσα μου και να παραδοθώ σ την μοίρα μου.
Οσοι φίλοι μου έχουν απομείνει και υπομένουν ακόμη τη βάσανο της συντροφιάς μου, με κατευθύνουν να κάνω την υπέρβαση και να προσχωρήσω σε αυτό που μου επιφυλλάσσουν οι αποφάσεις των εμπίστων μου μέχρι τώρα και αυτών που φροντίζουν για μένα χωρίς εμένα. Σκέπτομαι μήπως εδώ που φτάσαμε, δεν φταίει κάποιος αόρατος αλλά και εγώ ως συμμέτοχος στηναυτοχειρία με την αδιαφορία μου.
Δεν επιθυμώ να παρουσιάσω τον εαυτό μου ως κάτι σημαντικό ήενδιαφέρον, αφού οι επιλογές μου κατάφεραν να με βάλουν στο αδιέξοδο συντροφιά με τον όχλο. Απλά νιώθω έντονη δυσφορία από τη συμπίεση την οποία υφίσταμαι, χωρίς αναγκαστικά να συμμετέχω με τον ίδιο βαθμό συντρέχοντος πταίσματος στο έγκλημα το οποίο επιτελείται γύρω μας.
Εχω πάψει εδώ και αρκετά χρόνια να δηλητηριάζω την οπτική μου παρακολουθώντας την καθημερινή σφαγή της μονοθεματικής ενημέρωσης! Εχω επίσης πάψει να συμμετέχω σε εκτενείς και ατέρμονες πολιτικές συζητήσεις οι οποίες όλο και περισσότερο διαφαίνεται ότι υστερούν. Είμαι οπαδός του προφανούς το οποίο όμως έχει την περισσότερη δυσκολία να γίνει κατανοητό. Κι εκεί που γίνεται προσπάθεια να γίνει κάτι, πάλι από την αρχή..
Προσπαθώ να μαζέψω τα συντρίμια μου και να επικεντρωθώ στον κύκλο μου τον οποίο προσπαθώ να υπηρετήσω πια με περισσότερη ευθύνη και συνέπεια.
Νομίζω όμως ότι έφθασε η ώρα να συστηθώ. Είμαι ένας ελεύθερος επαγγελματίας, μέτριου βεληνεκούς ο οποίος προσπαθεί να επιβιώσει μέσα από τη σκύλα και τη χάρυβδη. Είμαι το υποζύγιο το οποίο στοιβάζει το χώρο, έτοιμο να υπηρετήσει τον οικοδεσπότη του. Είμαι από τους ελάχιστους που ακόμη καταβάλει το ΦΠΑ του 23%, τους φόρους του, τα ταμεία του αλλά και όλες τις εισφορές και εν γένει υποχρεώσεις που άλλοι σοφοί έχουν καταφέρει να μου επιβάλλουν.
Θα μου πείτε σπάνιο είδος, αλλά υπαρκτό. Και συνήθως ο τρόπος με τον οποίο απευθύνομαι στις υπηρεσίες είναι υποτακτικός, μηχανικός και αλυσιτελής. Αυτό μου έμαθαν ότι βολεύει. Αυτό μου είπαν ότι θα με εξυπηρετεί υποβιβάζοντας τη νοημοσύνη μου, σε καθεστώς επιπέδου δαπέδου. Σε καθεστώς συναλλαγής! Και είμαι ακόμη εδώ, ρυθμιστής της στιγμής με ότι αυτό συνεπάγεται. Ολα τα πιο πάνω όπως αντιλαμβάνεσθε.
Θα σας πω όμως τα ενδόμυχά μου. Αυτά που ξέρω και κρύβω από παντού ακόμη και όταν με εξετάζει ο γιατρός μου.
Λοιπόν τα έχω βάλει με τους κάθε είδους σοφούς και ειδήμονες! Οχι με τους πολιτικούς. Μην πάει ο νους σας στα τετριμμένα. Κι’ αυτοί θύματα είναι. Είναι θύματα των δασκάλων τους. Διότι οι τελευταίοι μη αμειβόμενοι ικανοποιητικά άφησαν κατά μέρους το αίσθημα ευθύνης, και το αντικατέστησαν με την αίσθηση της επιβολής του πιο ισχυρού. Εγκατέλειψαν την διδαχή της αντίστασης στα υποκείμενα, έχοντας δώσει θέση ιεραρχική στο δίκαιο του ισχυρού!
Σας λέω λοιπόν αφήστε τους είναι θύματα και αυτοί. Σας ζητώ να κοιτάξετε προς τους άλλους. Τους φέροντες την γνώση, κρατώντας την ως κόρην οφθαλμού.
Αλλά ας εξηγηθώ. Μιλήσαμε για τους πολιτικούς έρμαιους των δασκάλων τους. Αφησα την κοινωνία και τον κόσμο κατά μέρος. Διότι η τελευταία τη μόνη διέξοδο που έχει προς τη γνώση και την αναζήτησή της είναι οι εκλεκτοί. Και μη μου πείτε ότι είμαι αιθεροβάμων. Ακούστε πιο προσεκτικά.
Το χαρακτητιστικό γνώρισμα μιας κοινωνίας η οποία έχει εκβρασθεί στο περιθώριο, μετά από τόσες απόπειρες αποσυντονισμού της, από τους εκάστοτε επιτήδειους, είναι η τεράστια έλλειψη μηχανισμού για την θεωρητική της κατεύθυνση. Η παντελής απουσία οργανωτικού σχεδιασμού, αλλά και τελικού προορισμού. Με λίγα λόγια η έλλειψη ενός στόχου!
Είμαι από αυτούς που επιθυμούν να μοιρασθούν τους καρπούς της προσπάθειας. Να συμμετέχουν από τη θέση τους στην πρόοδο, αλλά όχι μέσα από πολιτικές έωλες υποσχέσεις αλλά από την κατάλληλη θεωρητική κατάρτιση και ανόρθωση του δυναμικού μου. Νιώθω ότι αυτή η έλλειψη τόσων ετών έχει τροφοδοτήσει και γιγαντώσει την ανασφάλειά μου. Και δεν είμαι μόνος! Σας είπα για τους φίλους μου και συναδέλφους μου που με αντέχουν ακόμη. Κι’ αυτό γιατί προσπάθησα να μοιραστώ αυτές τις ανησυχίες μου μαζί τους. Ομως δηλώνω ότι κι εγώ δεν γνωρίζω τον τρόπο. Είμαι θύμα της προσμονής μου. Είμαι θύμα του αδιεξόδου το οποίο έχω επισημάνει αλλά μέσα σε αυτό δηλώνω εγκλωβισμένος! Δηλώνω επίσης πρόθυμος. Αρκεί να ανακαλύψω αυτούς που θα μου δείξουν τον τρόπο να απεγκλωβισθώ από την αναποφασιστικότητά μου. Να αναμετρηθώ με τον εαυτό μου και να απορρίψω τη δειλία μου.
Τέλος δηλώνω οπαδός της ανόδου και εχθρός της πτώσης. Να πετάξω τα βαρίδια του παρελθόντος και να κρατήσω μόνο την ταυτότητά μου, που δείχνει την εθνικότητά μου ως τμήμα της υπερηφάνειας μου! Να ανακαλύψω τη δημιουργικότητά μου χωρίς να παραιτηθώ από την ψυχή μου που δεν με πρόδωσε ποτέ. Και ακόμη με ακολουθεί.
Οπως σας είπα νιώθω ένα κενό, μια πληρότητα κενού.
Δηλώνω παράλληλα όμως ότι είμαι σε συνεχή αναμονή...
Μιχάλης Φαρσάρης 11.3.13

0 σχόλια:

Blogger Template by Clairvo